Wat zijn bomen waard? Rudolf Veenendaal

Wat zijn Bomen waard?

Ja, je ziet het goed, ik schrijf Bomen met een hoofdletter.
Bomen zijn voor mij heel wat waard. Ik heb altijd al heel erg veel van Bomen
gehouden. Deze bijzondere wezens ken ik al van jongs af aan, vanaf mijn kind
zijn toen ik opgroeide in mijn geboortestad Breda. Wij hadden twee hoge
berken in de tuin, maar dat is een verhaal apart, ik ga het verder over de
bossen hebben.
Rond Breda liggen een aantal bossen en bosjes en een van de bekendste is het
oudste cultuurbos van ons (bosarme) land, het Mastbos. Gedeeltelijk is dit
loofbos, maar vooral is het een naaldbomenbos. De grove den is hier de
Bomen boomsoort die op grote schaal in 1515 door Graaf Hendrik III gezaaid
is. De bomen werden gebuikt voor de masten van schepen en in de bouw.
Wij (ons gezin) kwamen vroeger veel in het Mastbos en daar speelden we,
aten onze buitenmaaltijd aan één van de houten tafels op het ‘verre’
speelweitje en we hebben er honderden keren de Eeuwige Laan befietst.
(Ook dankzij de padvinderij kwamen mijn broer en ik voor een of ander spel
geregeld in het bos, al heb ik van die organisatie een niet al te hoge
welpenpet op. Plotseling werden wij door onze moeder daar bij die
wereldorganisatie gedropt zonder dat wij daar zeggenschap over hadden. En
zo werden wij gedwongen om militairtje te spelen en de plichten te doen
tegenover god en mijn land, omdat wij nu eenmaal bij een christelijke groep
ingelijfd werden en nog niet voorzien waren van een kritische geest waardoor
we als onkerkelijken en van huis uit niet vaderlandlievenden braaf als kind
trouw zweerden aan deze abstracte verschijnselen.)
Wat ouder geworden vergezelde ik mijn moeder met fietstochten waarbij we
ook andere bossen aandeden. Mijn liefde voor de natuur en met name ‘het
bos’ (en het fietsen) groeide.
Ook tijdens de zomervakanties werden wij, ons gezin, rijkelijk voorzien van
een flinke dosis natuur: duin, bos, heide, strand en zee in één van de mooiste
gebieden van ons land: Schoorl.

 

 

 

 

 

 

 

De omgeving van Schoorl, het duingebied, maar ook het bos grenzend aan
het dorp en lommerrijke laantjes vormen te samen een groene, weldadige,
ontspannen, liefelijke, ontroerende, rustige en vredelievend gebied, een klein
kwetsbaar paradijsje van onschatbare en onbeschrijfelijke waarde.
Als kind verlangde ik telkens weer naar de zomervakantie om lekker buiten te
kunnen zijn, te kunnen spelen, in het bos en in de duinen te fietsen en
wandelen, naar zee te kunnen gaan en dan later op de dag weer terug naar
ons vakantieverblijf waar wij twee weken mochten verblijven.

 

 

 

 

 

 

Maar twee weken per jaar konden wij bevrijd van de troosteloze thuissituatie,
zo heb ik het als kleine jongen ervaren, op de mooiste plek van de wereld zijn.
Een gelukzalige belevenis ver, heel erg ver van Breda vandaan.
Later, toen ik ‘op kamers ging wonen’, het moederlijk huis verliet en
neerstreek in Kwadijk, een dorpje gelegen in het toenmalige Noord-Hollandse
gemeente Zeevang, werd het weer zeer aantrekkelijk om weer het Schoorlse
Paradijs te gaan bezoeken. Dat kon nu op de fiets in één dag bereikt worden.
Later heb ik vanuit mijn vorige woonplaats Amsterdam vele fietstochten naar
de Schoorlse Duinen, maar ook de Kennemerduinen en het Noord-Hollands
Duinreservaat gemaakt

 

 

 

 

 

 

Ik woon nu in Nijmegen met veel natuur en schoonheid onder handbereik, te
voet kan ik de bossen en het deels ruige polderlandschap bereiken, maar de
Duinen, het Duinlandschap (ook met hoofdletter) dat mis ik hier. Het
Duinlandschap is uniek en zeldzaam in zijn soort, en het enige natuurgebied in
de omgeving van Amsterdam. Gelukkig was dat wel op fietsafstand en goed
bereikbaar met de trein.
Wij, mijn broer, zussen en ikzelf groeiden in een ongunstige leefomgeving en
in armoede thuis op. Mijn moeder was niet in staat om zelf een vakantie te
betalen. Wij hadden het geluk dat mijn moeder financiële steun kon krijgen
van een vrijzinnig protestants kerkgenootschap waar zij lid van was. Dit
genootschap had een vrijplaatsenfonds waarmee onze vakantie betaald kon
worden en het mogelijk maakte om jaren achter elkaar vakantie te vieren in
een groot vakantiehuis dat in het bos aan de rand van het dorp, gelegen aan
de voet van de Schoorlse Duinen was. Een bijzonder fijne plek waar ik als
jongetje mijn geluk op kon door te spelen met zand, takjes en schelpen die ook
buiten het strand overal te vinden waren. De mooiste herinneringen uit mijn
jeugd, als klein kind en als groter kind, hebben bij mij een bijzondere plek in
mijn hart verovert.
 

 

 

 

 

 

 

 

 

De herinneringen konden weer tot leven komen telkens als ik op de fiets, al
was het maar voor één middag in de Kennemerduinen, in de sfeer terecht
kwam die ik zo vaak beleefd had. Een sfeer die gemaakt wordt door het samen
gaan en zijn van wit zand, zo zuiver en schitterend in het zonlicht, de eeuwige
geur en het magische ruisen van de dennen, het duinlandschap met struiken,
heide en reliëf. De paden met hun geheimzinnigheid, maar ook de open en
natte gedeeltes waar vogels kunnen broeden. En niet te vergeten de
legendarische plekken als de Berenkuil en Minkema, de ene uitspanning
midden in het bos en de andere boven op een duintop in Camperduin met
uitzicht op de zee.

 

 

 

 

 

 

De duinen, waar ik midden in het hoogseizoen nog stille afgelegen plekjes kon
vinden en verkoeling zocht onder de bomen.
De Schoorlse Duinen zijn zo bijzonder, omdat de afwisseling zo groot is en er
kunnen vele soorten planten en dieren leven. Tegenwoordig wordt er veel over
‘biodiversiteit’ gesproken, maar lange tijd was er geen haar op mijn hoofd die
zich daarmee bezig heeft gehouden. En zeker als kind of grote jongen niet. De
variatie en de kracht die van het gebied uit gaat is zo sterk, dat het niet zoveel
uitmaakt of het bos voornamelijk uit dennen bestaat. Ik en vele anderen weten
niet beter dan dat er in en om Schoorl veel bos, een dennenbos afgewisseld
met loofbos is met voldoende variatie. Er is veel waardering voor het gebied.
Elke zandkorrel, elk plantje, paadje, bosje, struik, de schelpenpaden, de geur
van het zand, elke boom of jonge twijg, de vogels, de wind die altijd al zijn
weg heeft kunnen vinden, de konijnen, de afwezigheid van autoverkeer,
slechts fietsers, wandelaars, vogelaars, het licht, het ruisen van de dennen,
deze ruisen anders dan de loofbomen, de stilte, de duintoppen met de dennen,
gelegen in de verte en o zo welkom op een warme zomerdag, alles, alles hoort
erbij.
En nu, gaat er iets verschrikkelijks gebeuren.
Staatsbosbeheer gaat het Schoorlse Bos vernietigen. Het Hart eruit halen.
Omdat deze ‘verzelfstandigde’ organisatie geld nodig heeft en drogredenen
hanteert om minstens 98 ha bos kaal te kappen onder het mom van
‘natuurbeheer en het terug brengen van biodiversiteit’1. Wat je overhoudt is
een woestijn en een enorme stapel hout. En dat laatste levert veel geld op.
Staatsbosbeheer (SBB) maakt veel kapot en hoopt steun van het publiek te
krijgen met een mooi verhaal over ‘biodiversiteit’, want dat schijnt in de mode
te zijn. Er gaat veel verloren in en korte tijd en er komt niets voor terug.
Het mooiste uit mijn jeugd wordt kapotgemaakt, ik durf er niet meer terug te
komen om niet verscheurd te worden door machteloze woede, gevoelens van
afschuw en verdriet.
Bomen zijn levende wezens en voor veel diersoorten, planten en onze eigen
soort van vitaal belang. Dat weet iedereen, ook die lui van SBB die met hun
moordende motorzagen meedogenloos boom voor boom omzagen.
Als mensen massaal omgebracht worden, dan heet dat genocide, hoe heet het
dan als andere levende wezens massaal omgebracht worden?
Alsof het ernstig gestoorden zijn, gaan de zagers te werk, is dat dan niet
crimineel?
Bijna 17.000 duin- en bosliefhebbers hebben de petitie voor het behoud van de
Schoorlse Bossen getekend. Dat is het minste dat je kunt doen. Meer acties
zullen hard nodig zijn, zodat elke bedreigde boom blijft staan waar die hoort
te staan: in de Schoorlse Duinen!

© Tekst & Foto's Rudolf Veenendaal & Kulturaj Fenomenoj 2018-2019
http://mijneigenwerk.antenna.nl/?page_id=2587